Vreemde bouwkeuzes van de Puebloans

Mesa Verde (Spaans voor « groene tafel ») ging de laatste « grote » bezienswaardigheid zijn van onze vakantie. Een rit van een 2,5 uur bracht ons tot in Montezuma, Colorado. Na de weidse landschappen en vele canyons keken we uit naar « iets anders ». In dit geval biedt Mesa Verde een inkijk in het leven van oude Indianenstammen. Over een periode van zo’n 750 jaar (tot einde 13de eeuw) leefden zij in de onherbergzame rotsen van Mesa Verde. 

Mesa Verde is misschien niet zo bijzonder spectaculair. Echter, het zet wel aan tot nadenken. Wat bezielt een volk om zich te gaan vestigen op een plek die zo moeilijk bereikbaar is? Waarom « bouwen » op een plaats die zich amper laat bewerken? De archeologen zijn er nog steeds niet uit. Wij vonden het een breinbreker en waren vooral geïntrigeerd.

We leerden ook veel over hoe ze eerst « pithouses » maakten en pas nadien de echte huizen met verdiepingen en uiteindelijk pueblos begonnen bouwen. Pithouses = letterlijk: huizen « in een put ».  Ik bespaar jullie de grappen over « amai, die zaten in de put » of « nu zitten we pas echt in de put » die ons wel even hebben bezig gehouden en die ons educatief momentje weer even relativeerden. Soit, de boog moet niet altijd gespannen staan. :-) 

Ondanks de hitte, waagden we ons nog even aan een kleine « hike » om 1 van de bouwwerken (Spruce Tree House) beter te zien.

Het bleek een goede beslissing want daar wachtte ons plots nog een bonus van formaat! Na de Californische condors bij de Navajo Bridge werden we hier getracteerd op een groep haviken die echt heel dicht boven ons hoofd cirkelden. Prachtige beesten, veel groter dan ik dacht. Stef deelde onze passie niet helemaal maar het is toch nog net iets anders om die vogels in alle vrijheid te zien dan in de vogelshow van de zoo van Antwerpen. Van de tientallen foto’s die we hebben gemaakt (die zijn verdorie rapper weg dan Mega Mindy!) zijn er maar een paar een klein beetje gelukt.

In de kategorie « diversen«  vermeld ik nog even dat Tom echt wel de privacy-regels aan zijn laars lapt hier. Dat is ook niet de eerste keer. Remember de foto’s van op Mormon Row?? Het was weer van dat...

 Na ons bezoek ging het richting Pagosa Springs met nog mooie beelden vanop de afdaling van Mesa Verde.

We sloten de avond af met bij de lekkerste burgers (tja) tot hiertoe én met de lokale Willy Sommers. We denken niet dat hij veel CD’s verkoopt ook al heeft hij blijkbaar al drie albums uit. Wees blij dat het hieronder foto’s zijn en geen video’s of geluidsfragmenten. Zijn gezangen vielen nog mee maar als hij zijn banjo bovenhaalde dan was het de pijngrens nabij. Maar dat is dus ook couleur locale! Stef kon er nog mee lachen :-)

Groetjes en tot gauw!

xxx