Dag 3: Relaxen, zwanen, krankzinnige koningen en wereldproblemen oplossen

Heerlijk ontbijtje achter de kiezen na wat inspanning en ontspanning in de fitness/wellness. Dus is het nu tijd voor het verslagje van gisteren.

On a side note, veel meer badjassen gespot in de wellness vandaag. Op zich geen probleem, alleen krijg ik de man met de harige benen en Kermit-de-Kikker crocs maar moeilijk verwijderd van mijn netvlies. 

Snel terug naar gisteren dan maar. Een kleine wandeling langs het meer was absoluut fantastisch. Véél foto’s genomen, vooral Inge haar aantal selfies schoot exponentieel de hoogte in. 73 selfies naar verluidt, al heb ik er maar 1 doorgestuurd gekregen. Hmmm… Ook de « pano » functie werd te pas en vooral te onpas geactiveerd.

Ook een hoop coole foto’s genomen (jong, hip en trendy), kwestie van te bewijzen dat meer mature mensen niet noodzakelijk saaie mensen zijn. Wij vinden dat wij véél volgers zouden hebben, moesten we onszelf willen lanceren op Instagram. 

Deze foto’s waren vreemd genoeg geen onverdeeld succes in het Lake District. Wanneer Nicole becommentarieerde: « leuke foto’s maar jullie worden er niet bepaald mooier door », hadden wij geen enkel idee waar zij - een eenzame hike-ster (fonetisch: haaikster) hier ver vandaan - het in Gods naam over had?! Ik dacht er ongeveer het volgende over:

« I was like: seriously???? »

We kwamen ook nog een erg « bad ass » kuiken tegen met veel attitude maar een tikje eigenzinnig.

Geen verdere commentaar, « you know who you are »!

Voor de lunch was het even zoeken. Er is hier niet echt een groot aanbod dus moesten we het stellen met de lokale Bierstube. Schnitzels en worsten in overvloed, gelukkig ook een geitenkaas-slaatje. En de ober in traditioneel broekske met bretellen… Sexy M*F*!

Tegen 14:50 stipt werden we verwacht op slot Hohenschwangau, het 19de eeuws paleis waar koning Ludwig II van Beieren opgroeide. Leuk detail is het dat nog steeds privé-eigendom is van de erfgenamen van de koninklijke familie. Super mooi gerenoveerd, inclusief de authentieke meubelen. Jammer genoeg, geen foto’s toegelaten.

Een kleine les die we leerden vandaag. De instructies met betrekking tot de bereikbaarheid van monument zijn geschreven op maat van Amerikanen die de auto nemen om hun brievenbus te gaan leeg maken. Versies circuleerden van 8 minuten tot 45 minuten van op de parking. Er werd ook gewag gemaakt van een enorm aantal trappen. Een klein stresske, even informeren naar alternatieven (paard en kar werden serieus overwogen), maar dan toch dapper de klim ingezet. Nog geen tien minuten later waren we er al, en het lag niet aan onze Olympische prestaties in de discipline « trappenlopen ». 

Sinds eind 14de eeuw was het kasteel al bekend onder de naam Schwanstein, de link met de zwanen was toen al gemaakt. Wij wilden alles weten over die link: waar komen die zwanen vandaan? Elke kamer had wel een zwanenschilderij, een zwanenvaas, een zwanentapijt, een zilveren zwaan, een zwanen-WC-pot, een zwanenstoof,… Er staat nota bene een zwanenfontein aan dat kasteel. Toen ik vroeg aan de gids om dat toch een keertje uit te leggen was het antwoord behoorlijk teleurstellend: « er zijn hier altijd veel zwanen geweest, met de meren en al… ». Inge en ik dachten:

« We were like: and you call yourself a guide? »

Na wat serieuze research komt het erop neer dat er een link is met de middeleeuwse legende van de zwanenridder, Lohengrin genaamd. In de 13de eeuw schreef een Duitse dichter « Parcival ». Lohengrin was de zoon van ridder Parcival. Volgens de legende voer hij rond met een schip getrokken door - jawel - een zwaan. Ter hoogte van - ja hoor - de Schelde in Antwerpen (go figure!) redde hij Else van Brabant, een schone deerne (dat « schone » heb ik erbij verzonnen, misschien was het een « mottig geval»). Ze trouwen op voorwaarde dat zij hem nooit vraagt naar zijn naam (als het geen mottige was dan was het toch al geen slimme). Echter, ze breekt die belofte (ook al niet betrouwbaar, die vrouw), de zwaan verschijnt terug en de ridder is gedoemd om voor eeuwig verder te varen met zijn zwanenschip. Lohengrin zou volgens de legende een tijdje hebben gewoond op Hohenschwangau. Hoe dat dan rijmt met het « eeuwig varen » wordt niet uitgelegd…

De verdere link met het kasteel is dat onze Ludwig von Beieren, naar verluidt een stille verlegen jongen, dol was op de dramatiek van de opera’s van Wagner. Laat nu juist die Wagner een opera maken over Lohengrin… Ludwigje was zo onder de indruk daarvan dat hij het hele kasteel inrichtte rond het thema van de zwaan. Wagner zelf werd door de Ludwig zelfs uitgenodigd voor een privé-audiëntie. 

Verder leek Ludwigje zijn familie perfect « royaal normaal », i.e. Veel krankzinnigen in de familie, een zekere Elisabeth (nicht of tante) die overleed op haar 50ste wellicht door pure uitputting van vele sexuele exploten, regelmatige ambras met die andere Elisabeth aka Sisi enzovoort… Allemaal erg boeiend en entertaining. Ludwigje zelf is nooit getrouwd geraakt. Hij was wel ooit verloofd maar « he chickened out ».

De late namiddag bracht nog wat snuisteren in toeristische winkeltjes (helaas voor Tom geen Kermit-crocskes gevonden als aandenken) en tijdens diner werden alle grote wereldproblemen opgelost onder begeleiding van een lekkere maar helaas véél te jonge (2018) Spätburgunder van Franz Keller.

Een teleurstellende wijnkaart (zwaar overpriced - vb. De Weiss & Schwarz die men ook in Umami serveert aan dubbel de prijs van daar - en niet gestructureerd) is het enige minpuntje dat we daar moeten noteren. 

Morgen wordt de wandeling rond het meer vervolledigd, 1,5 uur volgens de overlevering, wij doen het wellicht in de helft van de tijd :-)

En een bezoekje aan Füssen wellicht? 

Maar het is vakantie, niks moet, alles mag, alles ligt open, de wereld ligt aan onze voeten en aan deze van de Alpen…

Knuffels en een kus: xxx