Dag 4: Heldhaftig hiken

Met een beetje vertraging maar onze war story moet nog worden verteld. 

Donderdag was gepland om te beginnen met een rustige « Alpsee Rundgang », kuieren rond het meer als het ware.

Wij hadden ons verheugd op een babbelmomentje, al kuierend onder de bomen, met af en toe een kiekje nemen van de bergen, het meer en de kuikens die er graag op dobberen. Onze Rundgang stond in de boeken als « Einfach », anderhalf uurtje pure « zen ». We hadden nog net niet onze slippers aangetrokken en ons rood-wit geruite picknick tapijtje hadden we in laatste instantie ook thuis gelaten. 

Het werd een iets andere beleving. « Einfach » heeft meerdere interpretaties blijkbaar. Na een pittig klimmetje en een charmant paadje tussen de bomen botsten we op iets ruiger terrein. Lees: een combinatie van rotsen, stenen, boomwortels die zich niet noodzakelijk hadden georganiseerd als de meest toegankelijke ondergrond voor een wandelingetje. Het werd klauteren en vooral afdalen op een smal traject naast een bij momenten indrukwekkende afgrond. Het meer zelf had ook besloten dat het wat te weinig ruimte had om zich comfortabel uit te strekken. Dus was er op bepaalde plaatsen helemaal geen paadje meer te bespeuren en moesten er creatieve oplossingen worden gezocht. 

« Een topambtenaar en een consultant gingen hiken ». Misschien klinkt het als het begin van een mop maar de « Rundgang » werd geen « Untergang »! Wij bleken van alle markten thuis. En dus « haaikten » (niet haakten!) wij ons een weg tot in Oostenrijk:

Wij waadden door het water, klommen over bomen, zochten en vonden creatieve oplossingen waar nodig in ware combat-stijl. #sterkteam!

Ik zal nu niet zeggen dat we er telkens door huppelden als elegante gazellen maar ondanks ons beider fobieën (fobie voor afdalingen en fobie voor afgronden) leverden wij een Olympische prestatie waar we trots op mogen zijn! #wedidit. Niet anderhalf uur maar 2 u 15 minuten later waren we « Rund » met de « Gang ». Check « heftige hike »!

In het midden van het strijdgewoel namen wij nog wat mooie foto’s:

Om onze oorlogswonden te likken waren er ijsjes. Dik verdiend vonden wij zelf toch wel. Net als een heerlijke namiddag-siësta om te bekomen.  

De laatste avond in Ameron brachten we door in het Lisl restaurant van het hotel.

Leuke gesprekken alweer maar ook weer de struggle met de wijnkaart waar we echt onze gading niet vonden. Een Valpolicella van 2 jaar oud. Are you kidding me? Prompt kwam men daar plots aandraven met een 2015 Saint-Emilion Grand Cru Château Puy-Blanquet. Veel beter! Maar niet op de kaart. Waarom doen ze dat toch? De sommelier zelf moet nog wat studeren. De wijn werd gepresenteerd als volgt « Es ist ein château ». Tja, het manneke moet nog veel leren. Wij lieten het niet aan ons hart komen, de heilige Emilion bleek een waardige afsluiter van ons verblijf in Ameron.

Ameron zelf heeft wat TLC nodig om helemaal de standaard te halen. Maar wij hadden er een leuke tijd in een wondermooie omgeving. 

We nemen dus afscheid met veel mooie herinneringen en we zeggen tot ziens aan de Ameron-eendjes:

Onze reis gaat voort en deze keer gaat het richting Baden-Baden…

Tot in B-B,

xxx