Over berentanden, Harleys en kerstmis

De Beartooth Highway stond heel hoog op mijn lijstje bij het plannen van de reis. “De mooiste (en hoogste) highway van de VS”. Mijn oorspronkelijke route ging niet zo noordelijk in Montana maar uiteindelijk kon ik het niet laten. De foto’s, de YouTube filmpjes waren te aanlokkelijk. Speciaal voor de Beartooth heb ik een dag extra aan onze reis gebreid.

De verwachtingen waren dan ook hoog gespannen bij ons allemaal. Daarnaast ook wel een beetje stress. Met een gerepareerde band en kennis van een heleboel horrorverhalen over haarspeldbochten, plotse donderstormen enzovoort hing er zo een combinatie van gezonde spanning en opwinding in de lucht. 

Het is moeilijk om verslag uit te brengen over onze rit. What can I say? Een opeenvolging van “oooooh” en “aaaaah” momenten. Willen stoppen bij elke viewpoint om alles te registreren, beseffende dat je dit nooit gecapteerd krijgt op een foto. Gewoon in stilte de berglucht inademen en gelukkig zijn. Bossen, meren, rotsen, kleuren, sneeuw, ijs, zon, ijzige wind,... dat allemaal in een rit van een drietal uur. Soms zeggen beelden meer dan woorden...

Stef zat vooraan in de auto deze keer en was een prima co-piloot. Ik dus achteraan met als voornaamste reden dat ik een beetje stresskip kan zijn in de haarspeldbochten. Maar veel cudo’s voor onze chauffeur - Tom oftewel Hamilton - die ons ijzeren ros de baas was, meehing in de bochten waar nodig en met een combinatie van lef en finesse de mooiste curves trok die je je kan inbeelden. 

Leuk detail is dat net dit weekend de Poker Run plaatsvond, een mega happening voor bikers die de Beartooth Highway op en neer rijden in colonnes. Een fijne collectie stoere gasten in lederen vesten bedrukt met doodskoppen enzo, armen vol tattoos, neige snorren, vrouwen met haar in alle kleuren, neus- en andere ringen waren een schoon spektakel om te zien. Echter, onder al die stoerheid schuilen vaak kleine hartjes. Een simpele baby-eekhoorn was genoeg om een bende stoere bikers collectief te laten smelten. “Look, how cute!” En de volgende vijftien minuten waren die niet meer weg te slaan bij dat beestje. 

Over beestjes gesproken... weer geen bizons (wij beginnen zo stilaan een licht negatief gevoel tegenover die dieren te ontwikkelen), laat staan echte beren. Wel chipmunks dus. Die waren effectief erg schattig. Ook berggeiten. Op zich niet speciaal maar deze keer dus wel in het perfecte decor. Een scène die zou kunnen geknipt zijn uit Heidi in de bergen. Enkel Peter, Klara en grootvader ontbraken nog en een melig muziekje op de achtergrond.

Als uitsmijter - en mijn excuses vooraf al - kan ik niet anders dan een aantal onnozele foto’s delen van het einde van onze dag. Wij wilden eigenlijk naar de rodeo in Cody (allez, ik keek wel uit naar een hoop sexy super mannelijke cowboys in leren broeken enzo) maar onze timing liet het niet toe. Als compensatie zijn we na het eten dan maar in de cowboywinkels van Cody gedoken om daar zoals ik al zei wat onnozel te gaan doen met hoeden en mutsen. Ook hier zeggen beelden meer dan woorden. Tja, wij waren in zo een stemming. Als je er bij was geweest had het perfect normaal geleken :-)

Morgen gaat het van Cody naar Yellowstone. We rijden van oost naar west dwars door het park.

Vandaag was een absoluut hoogtepunt. Alweer... 

Vele knuffels aan jullie allemaal,

van de drie roadies xxx

PS - een persoonlijke nota: in de US is het ECHT altijd kerstmis: zie hieronder... alle sokken zijn in kerstthema en ze hebben hier het jaar door van die bolletjes waar het in sneeuwt. Nee, ik heb er geen gekocht maar het scheelde niet veel. Ik ben geboren op het verkeerde continent!

PS2 - Mijn mannen leven zich helemaal in als vrijbuiters, een beetje anarchistisch, living on the edge... Verbodstekens negeren enzo. Ik heb er mijn handen mee vol :-)